गुलामीको भर्याङ चड्न नसक्नेहरु
ज्यूँदा सहिद बन्दा रहेछन्
स्वाभिमानलाई छातीमा राखेर ज्यूँने
आवाज विहिनका बुलन्द आवाजहरु
पैतलामुनी राखिएका निधारका अक्षर
घटीया नजरमा बकम्फुस हुँदा रहेछन् ।
फेरि तिमी
त्यही उल्टो जुत्ताको तलुवा चाटेर
कुन स्वतन्त्रताको सन्जिवनी भेट्न
हनुमान बनिरहेछौ र?
ओ प्रियहरु
कागजका हात्तीको बाटोमा
प्रकृतीको यथार्थ धरातल
र
जिन्दगीमा सत्मार्गको स्पर्श कहाँ भेटीन्छ र ?
यो तिमी हिंड्दै गरेको कुन बाटो हो रु
म
अपांगता भएको लाई के था?
म दृष्टीविहिन लाई के था ?
खै के भन्नू भो
म कान नसुन्ने बहिरो
र
म बोल्न नसक्ने लाई के था?
